Moje ulubione zwierzęta to koty różnych ras poniżej przedstawię parę z nich, przy podpunkcie 1. umieściłem zdjęcia moich pupili Maji (szara w centki) i Rysia (czarno biały), sprawuję opiekę nad nimi razem z bratem i mamą:

1. Dachowce

Kot wielorasowy, zwany popularnie dachowcem, stanowi aż 95% światowej populacji gatunku kota domowego. Jego genotyp czyli zespół cech dziedzicznych uwarunkowany odpowiednim składem genów, jest, w przeciwieństwie do kotów jednorasowych, bardzo trudny do ustalenia. Dlatego wielorasowce charakteryzuje ogromna rozmaitość kształtów, rozmiarów, barw, wzorów i typu sierści a także całkowicie niemożliwy do przewidzenia temperament i co za tym idzie wynikające z niego pewne cechy osobowe.Dachowce są przeważnie rezultatem naturalnej selekcji, co sprawia, że wykazują stosunkowo dużą odporność na choroby, wytrzymałość i krzepkość. Przebywając w dobrych warunkach bytowych i pod troskliwą opieką człowieka często dożywają bardzo zaawansowanego w latach wieku. Ich sylwetkę, podobnie jak sylwetki kotów jednorasowych można zaklasyfikować do trzech podstawowych typów budowy: jako orientalną (smukły i długonogi), krępą (okrągły, przysadzisty) i pośrednią - te ostatnie zdarzają się najczęściej. Jeśli chodzi o długość sierści, wielorasowce bywają zarówno krótko- jak i półdługowłose; koty krótkowłose swoim wyglądem i zachowaniem do złudzenia przypominają przedstawicieli rasy eurpejskiej (celtyckiej), której są zresztą protoplastami, osobniki półdługowłose mają zaś fenotyp zbliżony do naturalnych ras kotów półdługowłosych - maine coona, czy kota syberyjskiego.Najczęściej spotykaną kolorystyką futra dachowców jest kolor bury i szary cętkowany lub pręgowany (tygrysio albo klasycznie), rzadziej - czarny, rudy, czarno-biały lub łaciaty.


2. Rasowe
Angora

Jest typową "produkcją" hodowców z Wielkiej Brytanii, którzy skupieni są w ponad setce organizacjach hodowlanych podlegających jednej brytyjskiej federacji The Governing Council of the Cat Fancy (GCCF).

Angora Cat

Jest długowłosą wersją kota Orientalnego, podobnie jak kot Balijski jest długowłosą odmianą Syjama. Różnice są takie, że standard dla kotów Angora, w przeciwieństwie do kotów Balijskich, przewiduje wiele kolorów futerka tak samo jak w przypadku kotów Orientalnych, które wystepują w większej ilości odmian barwnych w stosunku do pierwowzoru - kota Syjamskiego. Koty odpowiadające wzorcowi Angory w Stanach Zjednoczonych znane są jako Orientalne Długowłose (Oriental Longhair), przez FIFe podobne koty uznawane są pod nazwą Jawajskich (Javanese) a wiele innych, niezależnych federacji hodowlanych podobne koty nazywa Mandarynami (Mandarin). Ponad 100 lat temu Angorami nazywano w Ameryce koty Perskie, w Wielkiej Brytanii wydzielono odrębną rasę z zachowaniem tej samej nazwy, ale obejmującą, prócz Persów, wiele innych ras kotów długowłosych i półdługowłosych. W latach 1960-70 prowadzono w Wielkiej Brytanii program hodowlany z użyciem dzikich kotów Abisyńskich i Syjamów, którego efektem było wyhodowanie pierwszych kotów nowej rasy nazwanej Oriental Cinnamon. Pierwsze koty półdługowłose, nazwane początkowo Długowłosymi Hawańskimi (Longhaired Havana) urodziły się dopiero w 1973 roku. Szerszej publiczności zaprezentowano je dopiero w 1978 roku, kiedy cechy rasy utrwaliły się i były w pełni przekazywane potomstwu. Była to oficjalna premiera nowej rasy nazwanej Angora i bedącej pierwszą rasą w grupie "Orientalny Długowłosy" (Oriental Longhairs). Tym samym Brytyjczycy ponownie zmienili znaczenie terminu Angora, tym razem używając go tylko do jednej rasy. Dzisiaj Angory hoduje wielu Brytyjczyków i krzyżując je, dla utrwalenia cech wzorca, z kotami Balijskimi, wytworzyli dużą ilość nowych odmian kolorystycznych.



Bohemia Rex (Czeski Rex)

Zwany jest także Curly Persian (Ondulowany Pers) lub Tsjechian curly cat (Cieszyński Lok) powstał w wyniku krzyżowania kota perskiego z reksami niemieckimi i kornwalijskimi. Pierwsze długowłose reksy pojawiły się w latach 70. w Cieszynie i dwa niebieskie persy importowane z Niemiec tworzą klucz do okrytej tajemnicą historii tej nowej rasy. Pierwsze kocięta o utrwalonych, stabilnych cechach urodziły się jednak w mieście Liberec w roku 1981. Czeski Rex przez wiele lat nie był popularny z powodu słabej jakości futra, ale mimo to w roku 1989 udało się go zarejestrować jako nową rasę. Ostatnie lata ustaliły wzorzec rasy i ostatecznie utrwaliły pożądane cechy tej rasy. Czeskie reksy mają futerko półdługie do długiego we wszystkich odmainach barwnych, ale akceptowane są osobniki z krótkim futrem na mordce i uszach. Włosy skręcając się przypominają kształtem literkę "J", "U" lub "S".



European cats(Kot Europejski)

Jest jedną z bardzo niewielu ras, które swego powstania nie zawdzięczają manipulacjom hodowców. Kot europejski krótkowłosy, całkowicie ignorowany do początku lat 70., został późno odkryty jako rasa nadająca się do hodowli i wystawiennictwa. Dlatego hodowcy są dzisiaj w tym szczęśliwym położeniu, że dysponują ogromną pulą genową. Pierwsze koty europejskie krótkowłose odkryli przyjaciele kotów ze względu na ładne ubarwienie ich futra i jedynie kwestią czasu było zajęcie się nimi przez jakąś organizację hodowców, która by usystematyzowała rasę według odmian barwnych i ustaliła wzorzec fenotypu. W 1982 r. rasa została uznana przez FIFe, jednak do dzisiaj jest mało popularna w porównaniu ze swoim bardziej znanym krewniakiem-brytyjskim kotem krótkowłosym. Wzorzec został oparty na przeciętnym kocie domowym, z czego hodowcy są szczególnie dumni. Stoją bowiem u śródła hodowli tej rasy, a przecież niejeden udany kot hodowlany rozpoczynał swoją karierę w klasie nowicjuszy bez rodowodu po tym, gdy został odkryty jako naturalna piękność w jakiejś chłopskiej zagrodzie. Europejskiego kota krótkowłosego nie wolno krzyżować z kotami innych ras, co nielicznym jego hodowcom stwarza duże problemy, zwłaszcza że wiele związków hodowców traktuje europejskiego i brytyjskiego kota krótkowłosego jako jedną rasę. Europejski kot krótkowłosy ma ciało od średnich rozmiarów do dużych, kończyny niezbyt długie, mocne, z okrągłymi łapami, ogon u nasady gruby, cieniejący ku zaokrąglonemu końcowi. Klatka piersiowa powinna być dobrze rozwinięta i harmonizować z dużą, okrągławą głową, która musi być trochę dłuższa niż szersza. Dobrze rozwinięte policzki i podbródek uzupełniają zaokrąglone czoło: nos jest średnio szeroki i prosty. Uszy są średniej wielkości, u góry lekko zaokrąglone, ich wysokość jest w przybliżeniu równa szerokości u nasady. Oczy są okrągłe, szeroko rozwarte i lekko skośnie ustawione. Futro musi być krótkie, gęste i mocne oraz z połyskiem; gęste podszycie jest niepożądane. Kształt ciała i budowa kości kota europejskiego krótkowłosego są takie same jak klasycznego kota europejskiego, jakiego dzisiaj jeszcze można spotkać w stanie nie zafałszowanym na obszarach wiejskich. Powstał bez programów z kojarzeniem niekrewniaczym, uszlachetniony jedynie drogą selekcji, jest nie oszlifowanym diamentem, rasą dla znawców. W niektórych związkach hodowców - w celu wykluczenia pomylenia go z brytyjskim kotem krótkowłosym i uniknięcia chaosu w nazewnictwie - nazywa się go kotem celtyckim (Keltic shorthair). Ten sam wzorzec rasy stosuje się także dla brazylijskiej rasy Brazilian Shorthair.

Persian(Perski)PER

Koty perskie są rasą najdłużej poddawaną wpływowi człowieka, ponieważ już w XV w. na europejskich dworach książęcych należało do dobrego tonu trzymanie "kota angorskiego". Wraz ze staraniami, aby te urocze stworzenia rozmnożyć, zaczęły też następować zmiany rasy powodowane doborem hodowlanym. Początkowo ograniczał się on do ulepszania jakości futra i zwiększania długości włosów. Dopiero w miarę rozpowszechniania się omawianej rasy w kręgach mieszczaństwa i wzrostu jej popularności rozpoczęto selekcję ukierunkowaną także na inne cechy, jak kształt głowy i budowa reszty ciała. Chociaż standard hodowlany kota perskiego nie zmienił się istotnie przez wszystkie te lata, to jednak koty perskie odpowiadające dzisiejszemu standardowi bardzo się różnią od swoich przodków z lat 50. i 60. Jedynie pod względem usposobienia nie stwierdza się większych zmian. Koty perskie są spokojne, o zrównoważonym temperamencie, idealnie nadające się do trzymania w mieszkaniu. Lubią pieszczoty i zabawy, bardzo szybko wzbudzają zainteresowanie każdego miłośnika kotów, a agresywność i upór są u nich zupełnie nieznane. Kot pierwotny pod względem typu budowy ciała był podobny do kota domowego. Wśród wszystkich przodków naszego kota domowego nie ma ani jednego, którego kształt czaszki byłby chociaż trochę zbliżony do kształtu czaszki dzisiejszego kota perskiego. Gdy się przyglądamy starym rysunkom, widzimy, że koty, które mogliśmy podziwiać na wystawach na przełomie wieków, reprezentowały klasyczny typ kota domowego. Tylko długie futro na brzuchu, puszysty ogon i jeszcze niezbyt pokaźny kołnierz były u nich tym, co je wyróżniało. Podszycie sierści było dość słabo wykształcone, tak że pielęgnowanie kotów perskich sprawiało dawniej znacznie mniej kłopotu. Z pielęgnowaniem własnego futra koty radziły sobie w tamtym czasie prawie bez ludzkiej pomocy. Krępy kot z okrągłą głową. Dzisiejszy standard hodowlany kota perskiego, uznawany praktycznie przez wszystkie związki hodowców, to odpowiednie ogólne proporcje i wyrównany fenotyp. Harmonijna budowa ciała, okrągła głowa i sute futro są przy tym ważniejsze niż skrajne uwydatnienie poszczególnych cech. Budowa ciała kota perskiego odpowiada budowie kota od dużego do średniego, przysadzistego i krępego, na krótkich, silnych kończynach, a przy tym nie sprawiającego wrażenia ociężałości. Wszystkie części ciała powinny być harmonijnie rozwinięte; wąski tułów jest tak samo źle widziany jak łęgowaty grzbiet. Rozmiarom ciała trzeba przy tym poświęcać więcej uwagi, a szczególnie przy niektórych odmianach barwnych. Na rozmiary ciała zawsze jednak trzeba patrzeć uwzględniając ogół cech fenotypowych. Wygląd głowy jest właściwie cechą rozpoznawczą rasy i od około 20 lat znajduje się w centrum zainteresowania hodowców. Pożądana jest głowa duża i okrągła, z małym i szerokim nosem, mającym u nasady charakterystyczne zagłębienie zwane "stopem". Głowa u najbardziej typowych przedstawicieli rasy, zwłaszcza linii hodowanych w Stanach Zjednoczonych, przybrała kształt szeroki i stała się krótka. Nos zrobił się wyraźnie zadarty, prawie "siedzący" między dużymi, okrągłymi oczami, co jeszcze bardziej uwydatnia pełne policzki. Profil silnie uwypuklonego czoła tworzy z wierzchołkiem nosa i podbródkiem linię prostą, co u niektórych kotów perskich przestaje wyglądać estetycznie. Powstałym u kotów, w wyniku zabiegów hodowlanych, trudnościom w oddychaniu próbuje się ostatnio zaradzić przez ukierunkowany dobór, w wyniku którego nozdrza stają się szersze. Małżowiny uszne powinny być małe i dobrze owłosione, z zaokrąglonymi wierzchołkami i charakterystycznym dla rasy pędzelkiem włosów we wnętrzu ucha. Odstęp między uszami musi być dość duży. Ideałem są nisko osadzone uszy tworzące z linią policzków i górą czoła harmonijną całość. Ogon kotów perskich powinien być krótki i puszysty, a jego całkowita długość po przygięciu do ciała nie powinna sięgać poza bark. Ogony o rzadkim owłosieniu są przy tym równie niepożądane jak ogony z załamaniami lub zgrubieniami tkanek. Rodzaj futra jest najbardziej stałą cechą rasy i oczekuje się, aby u wszystkich odmian okrywa włosowa była długa i pełna, z gęstym, delikatnym podszyciem. Podczas ruchu zwierzęcia okrywa włosowa powinna falować i zawsze trochę odstawać od ciała. U kotów perskich najgęstsze jest futerko w okresie zimowym, gdy grubsze włosy okrywowe są napuszone z powodu obfitości jedwabistego, gęstego podszycia. Podczas zimy są także maksymalnie wyrośnięte puszyste włosy tworzące wokół szyi, podobnie jak u lwa, okazałą kryzę, długie włosy na tylnych kończynach i na brzuchu. Futro w tym okresie wymaga szczególnie starannego pielęgnowania. Nie ma już dzisiaj żadnej odmiany barwnej bez typowego dla omawianej rasy długiego i gęstego futerka, poza upalnymi miesiącami letnimi. Już młode kocięta, mniej więcej od 10. tygodnia życia, mają długie i gęste futerko "dziecięce", zachęcające do głaskania. Wadą tego atrybutu piękna jest konieczność nieustannego pielęgnowania, polegającego na codziennym czesaniu i pudrowaniu sierści. Co pewien czas wskazana jest również kąpiel, aby futerko zachowało jedwabistość i sprężystość. Współczesny typ kota perskiego jest w zasadzie ukształtowany pod wpływem hodowców ze Stanów Zjednoczonych i ma ulubiony tam skrócony pyszczek zwany "peak-face", czyli część twarzową podobną jak u psa pekińczyka. Prawie w każdej renomowanej hodowli europejskiej znajduje się w rodowodzie jakiś kot ze Stanów Zjednoczonych, który ma dziedzicznie utrwaloną cechę "płaskiej twarzy". Z tą uzyskaną w hodowli skrajnością wyglądu wiążą się nie tylko estetyczne zmiany cech rasy, lecz również zmiany dotyczące zdrowia, z których do najmniej groźnych należą trudności w oddychaniu, chroniczne łzawienie oczu z powodu nadmiernego skrócenia przewodów łzowych oraz liczne wady uzębienia. Hodowcy kotów perskich nastawieni na uzyskiwanie cech ekstremalnych powinni sobie jednak zdawać sprawę z odpowiedzialności, jaka na nich ciąży, i nastawić się na selekcję w kierunku uzyskania cech decydujących o dobrym zdrowiu, gdyż w przeciwnym wypadku rasa może stracić na popularności. Już dzisiaj krytycy wzywają do odejścia od tego kierunku hodowli. Koty perskie, mimo wszystkich zmian ich pokroju w obrębie rasy, pozostały idealnymi kotami pokojowymi, które zachowały swój miły i łagodny charakter. Chociaż między poszczególnymi kotami mogą występować różnice, to nie zmieniły się jednak ich istotne cechy jako kotów długowłosych.

Pixie-Bob Longhair (Pixie-Bob Długowłosy)PBS non

Waszyngton w USA. Pixie-Bob są aktualnie hodowane ze szczególnym doborem osobników aby zachować wyjątkowe cechy dziko żyjącego Bobcata w mniejszym "wcieleniu" Pixie-Boba. Pixie-Bob ma podwójne futerko z podszerstkiem zapewniającym mu ochronę przed zimnym klimatem. Najcenniejsze są wszystkie odmiany dzikiego ubarwienia z wyraźnym cętkowaniem. Hodowane są dwie odmiany różniące się długością futra: krótkowłosa i półdługowłosa. Pod sierścią daje się wyczuć silny i muskularny korpus. Często zdarzającą się wadą tej rasy jest polidaktylia, czyli chorobliwe mioty z kociętami o większej (6-7) ilości palców. Widać to bardzo dobrze na fotografii po prawej stronie. Dorosłe kocury uzyskują wagę do 8-10 kilogramów, kotki do 4, przy czym koty te pełny wzrost i rozwój osiągają w trzecim roku życia. Rasa ta w pełni zasługuje na miano miniaturki dzikiego kota, gdyż zachowała kolor i wzór na futerku od Bobcata. Wyraźnie widoczne są "pufiaste" policzki w okolicy końca nosa. Ogon, tępo zakończony, osiąga długość 10-15 centymetrów. Zdarzające się w hodowlach kocięta w odmiennym niż dzikie ubarwieniu są eliminowane z dalszej hodowli. Jak wynika z zebranych w USA danych koty Pixie-Bob, po zlikwidowaniu u nich polidaktylii, mogą być ciekawą rasą dla miłośników dzikiej przyrody. Trzeba tylko poczekać na wyeliminowanie wszystkich wad i chorób, które niestety jeszcze często zdarzają się w miotach.



Poniżej przedstawiam skróty do stron gdzie znajdziecie najciekawsze wiadomości na temat mojego hobby.
www.koty.tasdj.pl
www.koty.pl
www.miau.pl
koty.agatka.maniak.pl

Autor: Dominik Zawisza klasa 3f